Er kan soms zoveel veranderen in een korte tijd… De ene keer positief, de andere keer negatief. De laatste maanden zijn we door een rollercoaster aan emoties gegaan. In mijn vorige blog had ik het hier al over, al heb ik toen ook enkele onderdelen nog even voor mij gehouden. Ditmaal vertel ik daar meer over. Maar laat ik beginnen met een verslag van onze workshop schapendrijven in november en de hond die wij vonden begin december.

Al jarenlang had ik het plan om ooit nog eens met Eevee een workshop schapendrijven te doen. In 2011 heb ik dit ooit al eens met haar moeder geprobeerd (zie hier) maar zij bleek hier toen ‘te lief’ voor te zijn. Gezien Eevee’s pittigere karakter vroeg ik me af hoe zij dit zou doen, dus toen ik in de nieuwsbrief van één van onze hondenscholen las dat er een schapen-clinic gepland zou worden besloot ik me gelijk in te schrijven. Wat afleiding kon ik immers ook wel gebruiken, en Eevee en ik waren ook alweer een tijdje niet meer op de hondenschool geweest.
Het weer zat helaas niet echt mee al hadden we nog de beste dag van het weekend achteraf gezien. Er was een ochtend en middaggroep en wij hoorde bij de tweede. Het merendeel van de aanwezige waren, zoals verwacht, Border Collie’s maar in de ochtend had ook al een Sheltie meegelopen begreep ik. Iedereen mocht twee rondjes doen met zijn/haar hond onder begeleiding van het Star Sheepdogs team. Er zaten wat hondjes bij de groep die het al vaker hadden gedaan wat ook wel te zien was. De één was een natuurtalent, de ander een stukje minder.
Eevee en ik mochten halverwege de groep aan de slag en al gelijk toen ik haar los liet had ze het naar haar zin. Wat heeft ze gehuppeld over het blubber veld met haar staart in de lucht. Helaas bleef het daar ook vooral bij verder… Welgeteld één keer is ze echt achter de schapen aan gegaan en nadien had ze zoiets van “Ja maar dit heb ik toch al een keer gedaan, waarom zou ik dat nog eens doen ze rennen toch alleen maar weg?!”. Ook zagen we al gauw een eigenschap van Eevee naar boven komen die wel vaker voor ‘problemen’ zorgt tijdens bepaalde trainingen. Ze is immers mijn hulphond dus gewend dicht bij mij te blijven en gaat daarom niet graag een stuk bij mij vandaan. Dit maakt schapen naar mij toe drijven natuurlijk ook lastiger want ze plakte meer aan mijn been dan dat ze zich achter de schapen vormde. Ach ze heeft het naar haar zin gehad, en daar gaat het uiteindelijk om, maar de aanleg om schapen te drijven had mevrouw duidelijk niet in zich.

Omdat de verwachting was dat Eevee het een tweede rondje niet anders zou doen besloot ik toch nog eens een poging te wagen met Abby. Weliswaar met wat twijfel vanwege haar epilepsie, maar ach ik kon ieder moment stoppen als ik dacht dat het niet goed zou gaan. Abby was net een vrolijke pup toen ze het veld op kwam, huppelend en blaffend alsof ze het mijlenver moesten kunnen horen. Tot mijn grote verbazing had Abby daarna bij de eerste wegrennende schapen het instinct om hier gelijk achteraan te rennen. En wat haar de vorige keer niet lukte ging deze keer alsof ze dit al tig keren had gedaan, blaffend rende ze achter de schapen aan om ze mijn kant op te sturen en zodra er één van de kudde afweek zocht ze deze op om er zo snel mogelijk weer bij te betrekken. Ze vond het prachtig en liep weliswaar iets ongecontroleerd als een dolle over het veld te rennen om haar taak te volbrengen.

En toen ineens na een minuut of tien was het over… Ze zag mijn moeder met Eevee staan, rende die kant uit en besloot dat ze er klaar mee was voor de dag. Dit is Abby’s manier van aangeven dat het haar teveel wordt in haar hoofd meestal, dus we zijn na dit signaal ook gelijk gestopt en hebben de overige tijd niet afgemaakt. Vanwege het weer en de kou zijn we nadien niet lang gebleven en gingen we al gauw met twee vermoeide maar voldane hondjes terug richting huis. Ik had niet van tevoren verwacht dat de workshop zo zou verlopen, Eevee die meer met rennen dan de schapen bezig was en Abby die ineens een herboren schapendrijver bleek te zijn. Beide meiden hebben in ieder geval een erg gezellige middag gehad en ikzelf vond het ook een erg leerzame ervaring. Bovendien was de afleiding ook wel fijn voor me, en hoewel ik het af en toe nog wel moeilijk vond om me onder de mensen te begeven merkte ik wel dat ik gaandeweg wat meer uit m’n schulp kroop. Ik denk niet dat er snel nog een vervolg op dit avontuur zal komen maar we zijn allemaal weer een mooie ervaring rijker, en dat is waar het uiteindelijk om draait natuurlijk.

Vorige week dinsdag waren we na een wandeling in het bos nog even wat foto’s aan het maken bij de weilanden van de mooie zonsondergang. Ineens liep er een hond rondom onze auto te cirkelen. Ik ben met Abby op haar af gegaan en ze bleek geen halsband om te hebben en ook de eigenaar was in de omgeving niet te bekennen. We hebben haar in de auto gezet, waar ze vrolijk in sprong, en toen nog een minuut of tien daar gewacht voor we zijn weggereden. Ook een korte zoektocht bij de parkeerterreinen in de omgeving leverde niks op. Inmiddels was het al donker, vroor het en besloten we dus naar huis te rijden om daar de honden af te zetten en vervolgens met de gevonden hond naar de dierenarts door te rijden om haar chip te laten lezen. Daar aangekomen was ze snel in het systeem gevonden… Haar naam bleek Lizzy, ze kwam uit de omgeving en was nog niet als vermist opgegeven. Omdat we niet het risico wilde lopen dat zo een lieve en vriendelijke hond misschien de nacht in een hok zou moeten doorbrengen namen we haar mee naar huis waar ze zich gelijk thuis voelde. Binnen de kortste keren zat ze op tafel (ja letterlijk), at ze lekker mee met de andere meiden, liep ze met botjes en speeltjes te slepen en lag ze heerlijk in manden en op de bank te slapen. Ondertussen waren wij druk op zoek naar haar eigenaar die helaas de telefoon niet opnam. Een zoektocht op Facebook leverde ook niks op en inmiddels hadden we haar ook al als ‘gevonden’ opgegeven bij Amivedi.
Ongeveer twee uur na de vondst van Lizzy kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje. Haar eigenaresse had al die uren, zonder mobiele telefoon, in het bos naar haar lopen zoeken en belde terug doodsbang voor het nieuws dat ze zou horen. Gelukkig zat mevrouw hier lekker warm en veilig binnen, en binnen een uur kon ze worden opgehaald. Eenmaal hier kregen we het volledige verhaal te horen. Lizzy was er ineens vandoor gegaan, iets wat ze normaal gesproken niet doet, en bij onze auto terecht gekomen in de veronderstelling dat dit de auto van haar bazin was. Deze heeft op haar beurt in het bos lopen zoeken en was vreselijk ongerust. We hebben Lizzy gevonden aan een weg waar flink hard gereden wordt en geen verlichting is en de eigenaresse vertelde ons dat haar auto ook aan deze weg geparkeerd stond. Wie weet wat er dus had kunnen gebeuren als ze die auto had opgezocht... Gelukkig is dit allemaal niet het geval geweest en heeft Lizzy zich hier heerlijk vermaakt. Eevee vond het dan ook erg jammer dat ze alweer weg ging, maar we zijn blij dat het hele verhaal zo goed is afgelopen. Lizzy's herkomst bleek overigens in Griekenland te liggen, ze is een rescue hondje en wat voor één. Echt een schatje van binnen en van buiten!
De zaterdag na haar vondst werden we verrast door een postbode met een pakketje met daarin een prachtige slagroomtaart met foto van Lizzy er op. Een cadeautje als bedankje voor het vinden. Een heerlijk cadeautje kan ik beter zeggen, want ik vind niet veel lekker maar dit ging er wel in! We hebben genoten van de taart, met af en toe wat likjes voor de meiden natuurlijk. Een eind goed al goed verhaal dus.

En dan nu het thema van de rest van mijn blog… Mijn Facebook vrienden weten inmiddels al het merendeel van het verhaal maar volgers van mijn site en andere social media waarschijnlijk nog niet. Ik zal maar gewoon bij het begin beginnen.
Het is inmiddels exact 2 maanden geleden dat Miffy is overleden en alle onverwerkte gevoelens zijn er de afgelopen tijd zo een beetje uit gekomen, wat voor een hoop klachten zorgde. Mijn PTSS speelde flink op en hoewel ik probeerde veel afleiding te vinden in wandelen met de hondjes e.d. vond ik het moeilijk om mezelf echt tot dingen toe te zetten. Om te voorkomen dat ik echt te diep in de welbekende put zou geraken zijn mijn moeder, psych en ik enkele weken terug voorzichtig begonnen met het bedenken van een plan om mij nieuwe doelen en dromen te geven in het leven. Als ik ergens voor leef dan is het immers dat wel is iets wat ik de laatste tijd heb geleerd. Eén van deze doelen is het maken van een nieuwe site geworden. Iets waar ik mijn creativiteit in kon stoppen en wat me lekker bezig hield. Maar een nog belangrijker doel deed zich eerder dan verwacht aan.
Na lang wikken en wegen besloot ik enkele weken terug wat serieuzer te kijken naar het eventueel aanschaffen van een nieuwe hond. Op aanraden van mijn moeder in eerste instantie maar ook na overleg met mijn psych, omdat zij beiden dachten dat dit misschien bij mijn herstel zou helpen. Met het verlies van Miffy heb ik immers weer een bevestiging gekregen in hoe zeer ik een klein maatje mis die ik overal mee naartoe kan nemen (in de Fundle), zoals ik met haar en Ashley daarvoor altijd deed. Omdat ik niet het risico wil lopen teveel te vergelijken ben ik uiteindelijk op een shortlist uit gekomen van een aantal rassen waarvan we het merendeel nog niet eerder in huis hadden gehad. Ik ben immers liefhebber van zoveel verschillende hondenrassen dat er ook nog zoveel soorten honden op mijn verlanglijst staan om ooit nog eens aan onze roedel toe te voegen. Ongeveer een maand geleden zag ik een speciale dag van de rasvereniging van ons voorkeursras voorbij komen. Zij organiseerde een kampioenschapsclubmatch waar niet alleen raszuivere maar ook anderskleurige honden welkom waren. En toevallig genoeg zou ook Christine, Elphie’s fokker, die dag aanwezig zijn met een stand van haar verzorgingsproducten merk True Iconic. Hoewel het voor mijn gevoel nog iets vroeg kwam besloten we toch te gaan kijken, mede ook omdat deze dag maar eens in het jaar georganiseerd wordt. We zijn met de Shelties die kant op gegaan en ik heb daar een paar uur lang honden, handlers en fokkers geobserveerd, foto’s gemaakt en me geprobeerd zoveel mogelijk te verdiepen in de aanwezige honden en informatie die daar te vinden was.

Na ons bezoek daar had ik heel wat gemixte emoties. Het voelde enerzijds als verraad naar Miffy toe, maar anderzijds ook fijn om me hiermee bezig te houden. Omdat mijn gevoel over het ras wel echt goed zat besloot ik nadien voorzichtig te gaan informeren naar fokkers. Niet met het plan om al snel een hondje aan te schaffen maar meer om eerst wat lijnen e.d. uit te pluizen en dan misschien volgend jaar zomer of lente eens aan gezinsuitbreiding te denken. Helaas bleken er, zoals ook wel verwacht, niet veel fokkers van dit ras te zijn in ons land. Daarnaast bleek het merendeel ook niet aan mijn eisen te voldoen, die met de jaren natuurlijk steeds strenger zijn geworden. Toevallig vond ik bij één van de weinige fokkers die mij echt aansprak binnen dit ras een bericht dat zij nog twee pupjes beschikbaar hadden. Deze fokker fokt niet vaak en de pups sprake mij zeer aan. Na een lijst van voors en tegens en heel veel gesprekken hier onderling hebben we contact opgenomen met deze fokker voor wat meer informatie en na een leuk eerste gesprek besloten we een afspraak te maken om daar te gaan kennismaken.
Donderdag 24 november was de dag. De pups waren op dat moment 5 weken oud en waren al voorzichtig aan de huiskamer onveilig aan het maken. Al gelijk bij binnenkomst daar haalden de volwassen honden alle lichte twijfels die ik nog had over het ras weg. Ik had ze zo allemaal mee naar huis willen nemen, wat een schatten zeg qua karakter en ook nog eens prachtig mooi en verzorgd om te zien! En de pups… Die waren in het echt minstens zo schattig als op de foto’s en filmpjes en ook bij de fokker zelf kreeg ik alleen maar een beter gevoel. Het nest bestaat uit drie pups, één teefje (Nina) en twee reutjes (Nigel & Binky) en beide reutjes waren nog beschikbaar. Nigel bleek een beetje de druktemaker van het stel. Hij zat qua formaat precies tussen zijn kleine, oude broer en grote zus in maar deed qua karakter zeker niet onder voor de rest. Binky daarentegen was weliswaar de eerst geborenen maar ook veruit de kleinste uit het nest. Hij bleek de ietwat rustigere pup uit het nest die alles wat meer afwachtend en in zijn eigen tijd deed maar zeker wel een avontuurlijk karakter in zich heeft zitten. Op basis van de verhalen van tevoren van de fokker en de karakters daar was ons al gauw duidelijk welke pup het beste bij ons zou passen. En na ons bezoek daar waren we er zeker van… We gaan er gewoon voor!

Natuurlijk zal hiermee niet gelijk al het verdriet om Miffy en Ashley teniet worden gedaan, het blijft moeilijk en zwaar allemaal. Maar ik merk wel dat er wat druk en spanning in mij is verdwenen de afgelopen tijd. Al in aanloop naar het bezoek aan de pups en zeker na ons bezoek daar. Ik heb weer een beetje hoop gekregen, en dat is lange tijd zoek geweest.
Toen moest er alleen nog een naam komen… En dat was ook nog wel een uitdaging. In aanloop naar het pupbezoek noemde ik alles in mijn hoofd steeds ‘Project Dedenne’. Dit omdat ik de laatste tijd op Netflix weer wat vaker Pokémon kijk (ik ben gewoon nog altijd een kind van binnen, hihi), en ik in het karakter Dedenne zoveel gelijkenissen met Ashley en ook Miffy zag. Logisch was dus ook geweest als we de pup die naam hadden gegeven, maar hier waren toch nog wat twijfels over. Mijn moeder vond de naam niet super, bovendien heb ik ooit gezegd alle Pokémon namen te bewaren voor Shelties omdat onze Sheltie nestjes tot dusverre altijd Pokémon stamboomnamen hebben gehad. Ryan (Reynolds) en Jake (Owen) zijn ook nog de revue gepasseerd, als namen van knappe mannen voor een knappe vent maar ook dat vonden we weer niet helemaal bij dit kleine ventje passen. De uiteindelijke naam vonden we in de serie The Flash, waarvan dit afgelopen jaar seizoen twee te zien was en welke in mijn ogen dé serie van 2016 was. De namen van de karakters uit deze serie sprake mij niet zo aan, maar de naam van de hoofdrolspeler echter wel… Grant Gustin, ook wel bekend uit zijn rol in Glee. Grant, een lekkere stoere maar ook weer niet te stoere naam voor zo een kleine vent, en ook wel een grappige naam aangezien grand in het Engels groots betekend. Omdat de stambomen voor dit ras in Duitsland geregeld worden zolang het ras nog niet FCI erkend is mochten we ook nog meebeslissen over de uiteindelijke stamboomnaam. Om hier ook nog wat van mijn eigen kennelnaam in te verwerken is de stamboomnaam dus geworden: Special Prince Grant of the Happy Home.
En voor wie het nog niet door had… Grant is een Biewer Yorkshire Terriër. Inderdaad een ander ras als wat we nu hier hebben rondlopen dus. De oorsprong van de Biewer ligt in Duitsland en stamt af van de klassieke Yorkie. Hun karakter wordt echter wel omschreven als iets milder en leergieriger dan hun voorganger en natuurlijk hebben ze vanwege hun andere kleuren ook een andere uitstraling. Helaas is dit ras nog niet FCI erkend, maar daar wordt momenteel druk aan gewerkt door zowel fokkers als rasverenigingen in Nederland. Tot die tijd verlopen alle stambomen e.d. via Duitsland waar het ras al wel goed vertegenwoordigd wordt en de moeder van Grant zelfs een kampioenstitel heeft behaald. Nu zullen mensen wel denken, alweer een ander ras? Dat is natuurlijk ook wel zo, want de Biewer is niet een ras wat hier al eerder de revue heeft gepasseerd. Toch komt het ras nu ook weer niet helemaal uit het niets. Mijn allereerste hondje welke ik kreeg toen ik 4 jaar oud was, Macy, was namelijk een bastaard Yorkie (met waarschijnlijk wat Shih-Tzu/Lhasa Apso bloed er doorheen). Met haar is mijn liefde voor honden eigenlijk begonnen en hoewel ik het ras destijds niet zelf heb uitgekozen heeft het wel altijd een plek in mijn hart gehad. Zij was alleen ietwat groot uitgevallen en had niet de typische Yorkie vacht, maar met haar in mijn achterhoofd ben ik me wel wat meer gaan verdiepen in dit ras. De anderskleurige Yorkies, en in het bijzonder de Biewer, sprong er voor mij echt uit. Golddust, Biro, Ocean Pearl… Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Er bestaan heel veel meer Yorkshire Terriër kleuren dan ik ooit had gedacht. Maar de Biewer heeft toch wel echt mijn hart gestolen, en daarom zijn we dus ook voor dit ras gegaan.
Gisteren zijn we voor een tweede keer bij Grant en zijn familie op bezoek geweest. De pups waren duidelijk weer wat gegroeid zowel in karakter als formaat (al is meneer met zijn geschatte 950 gram nog altijd niet groot te noemen hoor). Grant vond het in het begin nog wat spannend bij ons, iets wat ons ook was verteld door de fokker want hij toont zich inmiddels echt als een hondje die zich erg bindt en wat afwachtender is tegenover vreemden. Na de eerste knuffelbeurt ging hij echter al naast me liggen en aan het eind van ons bezoek zocht hij mij en m’n camera steeds op als ik hem op de foto probeerde te zetten. Zoenen kon meneer inmiddels ook al als de beste, en in het spelen waren moeder Christine en opa Bounty toch wel echt favoriet.

Broer Nigel & zus Nina

Over ruim twee weken is het zo ver, dan mogen we kleine Grant aan onze familie toevoegen en zal de eerste Special Prince(ss) reu zijn intreden maken in ons huishouden. We kunnen nu al bijna niet meer wachten tot het zo ver is en hopen dat hij met open armen ontvangen zal worden door de rest van onze roedel. Van een ‘Happy Home’ naar een rijk voor een ‘Special Prince’, dat moet wel goed komen toch?!

Meer foto's van ons bezoekje aan hem kunnen gevonden worden in dit album op Facebook en foto's van Grant zijn eerste weken bij de fokker staan in het fotoalbum op zijn pagina die inmiddels ook is toegevoegd aan de site.